Ik was in het begin van mijn vuurhoederschap vooral bezig met werken maar gaandeweg ben ik steeds meer naar het volgen van het vuur gegaan in plaats van het te controleren.

Elke keer als ik bij een zweethut ceremonie ben ben ik geraakt door de verbinding die ontstaat. Cirkels van warmte en gedeelde menselijkheid. Om welkom te zijn met alles wat er is. Om verbonden te zijn ook al wil ik op mezelf zijn. The circle is open but not broken. Om verbinding te voelen met andere zweethut ceremonies op dat moment. Vele warme cirkels...

Om te luisteren, te voelen, te zien wat er nodig is voor het vuur in het moment. De ziel te voelen van het vuur. Het pad wat ik heb afgelegd tot op heden heeft allemaal aan bijgedragen om te gaan voelen. Om steeds dieper in het zijn te zakken met het vuur. De transformatie kracht te ervaren. Het vuur geeft me elke keer weer inzichten en herbronning als ik het nodig heb. 

Dat blijft me intrigeren na 15 jaar zweethut en vuur ceremonie.

En het inspirerende is dat ik van vele vuurhoeders en watergieters mocht zien hoe zij het doen, wat zij doorgeven. Hoe zij het vuur maken. Dat neem ik weer allemaal mee in mijn pad van vuurhoeder. 

Vuur wat creert maar ook kan vernietigen. het is makkelijker om het vuur te eren als je lekker in de armte zit dan dat jeeen blaar oploopt. Een zweethut ceremonie of vuur leert de les om om te gaan met wat lastig is en tegenwind.

Vuur kun je niet vervuilen. Je kunt het wel doven of opstoken. ik kies ervoor omdat zelf te doen of door anderen te laten doen.